Panaginip (3/3): Ang Huling Liham Sa Gamu-gamo ng Luna

Kung gusto mong maunawan ang tagalupa kailangan mong malaman na wala silang permanenteng kasiyahan at palaging uhaw sa kapangyarihan. Gugugulin nila ang buong oras at lakas nila para lamang makasadya ng teknolohiya na pitong araw pa lamang ay kating-kati na nilang palitan. Nakakulong sila sa nakaraan at sa pagsisisi sa mga maling desisyon; na kung sana’y pinili nila ang mas mayamang manliligaw; na kung sana’y hindi nagpabulag sa hilaw na pag-ibig. Ang hindi nila alam, ang kawastu-an at kamalian ng desisyon ay isang ilusyon. Ito’y bunga lang ng tumatandang mga mata at lumalabong kaisipan. Walang sobrang samang’ sitwasyon na hindi ito pwedeng mas lumala pa. Kagaya ng presyo ng mga butil na tinatawag nilang bigas. Hindi permanente ang presyo nito --- palagi itong pataas.

Hindi ko na kayang ilarawan ang dimensyon matapos itong buwagin ng Buwan. Masyado nang maraming detalye. Totoong nabuhay na ang mga namatay sa dimensyon --- kagaya ko. Hindi na kami multong ang kaya lang gawin ay manuod sa pagkamatay ng ibang ereheng tagalupa. Naging matagumpay ang pag-aaklas laban sa mga kawal ng dilim at ang panaginip ang syang solong tulay para makilala mo ang ibang uri. Syanga pala, wala na din akong kaibigan doon. Simula nang naging malaya ang tagalupa, hindi na nila kinailangang magtipon-tipon. Totoo nga pa lang ang kalayaan ay tumutuloy sa pagkakanya-kanya.

May mga balitang kumakalat na sa paglalakbay ng ilang tagalupa ay may nakita silang isang tore. Ito ay inihulmang putik na sa katagalan ay aakalain mong yari sa bato. Doon pinaniniwalaang bumababa ang Buwan kapagka dumarating ang Araw. (Lahat alam ang kwento sa likod ng pagtatago ng Buwan kay Araw.) Ang Buwan at ang mga tagalupa lamang ang may kakayahan na magpabalik-balik sa magkabilang dimensyon. Dumami na ang populasyon ng mga tagalupa na nakakarating sa estado ng pananaginip (pili’ lang ang nagkakaroon ng panaginip). May ilan akong nakikitang wala sa sarili, siguro’y hindi pa kontrolado ang pagkilos. May iba namang biglang susulpot at bigla ding mawawala. Kung isa ka sa mga nakarating sa parehong dako, ibang koneksyon ang mararamdaman mo kapag nakikita mo ang buwan. Ito’y parang pagtitinginan na kayo lang ang nakakaalam ng kahulugan.

Mahirap umibig sa dimensyon, duda din akong merong pag-ibig na mabubuo sa tagalupa at sa ibang uri. Kung meron man, panandalian lang ito at hindi sagrado. Natatandaan ko nung akalaing kong umibig ulit ako. Isa siyang nimpa. Nakaupo siya sa gilid ng isang sapa habang hinahaplos ang kulay ginto niyang buhok. Una kong binalak na gupitan siya nang sa gayon ay maibenta ko sa malaking halaga. Pero naalala kong tanging ala-ala lang ang nakakalusot sa kabilang dako. Sapat na siguro ang masilayan ang kanyang mukha. Kinilabutan ako sa magandang paraan, nang bumaling siya ng tingin sa akin. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko nang masilayan ang maganda niyang ngiti. At doon na ako nagising.

Ito ang huling panaginip na maikwekwento ko sayo.. Alam kong ako lang ang gumawa ng mga ito, na sa likod-likod nito ay ang imahinasyong binuo ng aking kaisipan. Ang mga kawal, Buwan, nimpa at ikaw --- ang gamu-gamo ng Luna ay hindi ko mabigayang buhay sa letra. Maaaring ito ay bunga ng kakulangan ko ng husay sa pagsusulat o sadyang may mga bagay na hindi talaga sasapat sa kwento.

Sinabi ko sayo sa nakaraan kong liham na sobrang hina na ng aking memorya. Ito’y bunga ng sobrang pag-iisip, sa mga bagay-bagay sa nakaraan at sa hinaharap. Ayokong sabihin na magkikita pa tayo. Gusto ko nang kumawala sa pangangarap na ito.

Mamumuhay ako na parang namatay na ako kahapon. May pagpapahalaga sa bawat segundong pumapatak, ngunit walang panghihinayang.