Academe

Mahabang kwento kung iisa-isahin ko ang nangyari ngayong linggo. Maraming sabi-sabi, komento, reklamo at suhestiyon. Maraming pangungutya at papuri. Tinanggap ko silang lahat.  At nakakatuwa na dahil doon, napatunayan ko na totoong tao pa din ang mga kasama ko sa pang-araw-araw. Ganun ang malayang komunikasyon, laging may dalawang mukha, kontrapelo.

May mga kaklase akong nagsabi na mabuti daw kung magtuturo ako matapos gumraduate. “Kailangan mo talagang mag-academe. Apply ka sa department ha.” May mga rason silang binanggit para kumbinsihin ako. Nagulat ako na ganun pala ang impresyon nila. Na kapag nagsasalita na ako, at kapag nagtatanung-tanong sa klase ay aakalaing alam ko talaga ang mga sinasabi ko. Minsan hindi ko lubos alam ang sinasabi ko, pero totoong gusto kong magtanong hindi para magpasikat. Ang pagkatuto ay nagsisimula sa pagka-usisa. Hindi ako para magtanong sa prof kahit alam ko din naman ang sagot.

Hindi din ako maniwala nang sinabi ng orgmate ko na narinig niyang pinagkwentuhan ako ng mga kaklase ko nang minsang mag-report ako sa klase. Aminado ako, masinop kong inisip ang pagpapa-simple sa mga teorya para maunawaan ng mga mas bata kong kaklase. Hindi ko lang inakala na aabot iyon sa pagkukumpara nila sa akin at sa instructor namin. “Ganun ba ako kagaling?” Napailing ako dahil ginagalang ko ang instructor namin kasama ng husay at pagkukulang niya.

Pinag-iisipan ko kung didiretso ako sa academe sa isang taon, o kung tutuloy pa ba ako sa law school.  Bahala na. Pero bago iyon, kailangan ko munang bunuin ang natitirang linggo ng semestre. Teka’t matutulog muna ako.