Minsan, Nag-Senti si Sherlock

Nakasanayan ko nang humanap ng tema. Hinahanap ko ito sa mga magugulong pangungusap, at pautal-utal na pagpapaliwanag ng mga kaklase at mga kaibigan. Napapansin ko ito sa galing’ ng gurong bigyang kahulugan ang mga sagot ng puyat niyang estudyante. Biglang liliwanag ang pawis’ na mukha, “sa wakas, na-gets ni prof.”

Nakikita ko  rin ang mga tema sa mga damit na paulit-ulit sinusuot, sa mga kilay na pinintahan at sa diin ng pagkakalagay ng lipstick. May mga damit na biglang lumilihis sa tema nila, sa ugali o angas, na nanghihikayat ng pang-uusisa. “Siguro, puyat siya kaya mas maayos manamit ngayon pero alam kong hindi siya magsusuot ng dress sa normal na araw (1)malabong may date, (2) wala kaming reporting sa klase, ano kaya, baka naman nasa labahan ang damit. May mga gumagamit ng ganitong dahilan kahit halata namang gusto lang nilang mag-ayos. Ang cute lang kapag nahuhuli kong hindi sila sanay sa atensyon.

Sa mga paggalaw ng kamay, nalalaman ko kung kinakabahan na ang mga kaibigan. Madalas, litaw na litaw ang mga gusto nilang ipahiwatig kagaya ng tagal o higpit ng yakap at lakas ng boses sa tuwing magkakasalubong kami sa daan. Minsan, kinakailangan ng “pakiramdam” para maunawaan sila. Sa tagal naming magkakasama, sa pagbitak ng mga boses, naiiintindihan kong kailangan nilang mag-isa. Sa mga kakaibang titig, naririnig ko sa loob kong “Kapag umalis ka ngayon, hindi kita papansinin ng isang linggo” o di kaya’y  “kahit ngayon lang, pls.”

Sa tinagal-tagal na nang paghahanap ng tema, nagiging mas natural na lang ang lahat. Hindi kailangan ng maraming pag-iisip para maintindihan ang mga bagay-bagay. Batay sa mga ginawa nila ng nakaraan, masasabi ko kung ano ang gagawin nila ngayon, masasabi ko kung ano ang desisyon nila kapag hihingin ko ang payo nila sa mga kaguluhan ko. Nahuhuli ko ang sariling tumatawa kapag naririnig ko ang parehong salita na hinulaan ko. “Sabi ko na nga ba at ito ang sasabihin niya.”

Nangako akong ang mga kilatis ko ay hindi magiging batayan ng pakikipag-ugnay ko sa tao. Madali lang mag-asssume e. Totoo namang madalas tama ang mga assumptions natin, kaso ang mahirap ay ihiwalay ang sarili sa mga ito, gumalaw sa labas ng gilid ng ating mga kilatis o husga.

Kaya iyon ang pinili ko. Kahit alam kong hindi ako gustong kausap, pinipilit ko pa ring batiin at tanungin kung ano nang ganap. Masakit na mapansing hindi na ako gustong kasama. Kapag ganito, may dahilan na ako para umiwas, pero pipiliin kong ituloy lang ang pagkakaibigan na parang masasagip pa ito. Hindi ko ginagawa iyon dahil sa gusto kong maging hipokrito. Tinitiis ko iyon dahil alam kong mas maganda ang ibubunga noon kapag tumagal-tagal. Tinitiis ko kasi walang mawawala sa akin at "worth it" ito, kung ano pa man. Mababasa ko ang mga pm ng mga kaibigang dating “kaaway” at matutuwa sa mahika na dinala ng oras at pagti-tyaga.

Madalas, sakit ang bunga ng paghahanap ng kahulugan sa mga sala-salabat at masalimuot na bagay. Ngunit pinipili ko pa ring hanapin ang tema rito. Hinahanap ko sya sa mga hindi pagpapahiwatig at hindi pagpaparamdam. Tinitiis ko ang sakit, niyayakap ko ang posibilidad na mangyari ang hindi inaasahan dahil alam kong ito ang isang paraan kung paano mabuhay at manatili sa kasalukuyan.