Kwento sa Saliw ng Gitara

Ang oras ay tumatakbo at wala akong magawa para pigilan ito. Ayan na naman siya (kaasar).

Sobra akong natuwa nang umarte ang isang artista na siya ay umaarte. Gayon din naman nang magsulat ang isang manunulat tungkol sa kanyang mga naisulat ( hindi ako fan niya). Naisip ko lang kailan ba tatamarin ang isang tamad na maging tamad (kagaya ko)?

Puro tanong ang buhay. Gaano ba kahalaga sayo ang mga bituin?

Puro na lang tanong na hindi kayang masagot dahil hindi matantsa nang buo. Walang absolute. Salitang hindi kayang tapatan kung ano ang katotohanan.

Ginamit ko ang oras sa pagbabasa. Pagdadagdag ng mga kaalaman na kung hindi man tumagal sa isipan masasabi kong sila ay bumisita naman. Natapos kong basahin ang isang libro at nagtaka kung bakit  hindi lahat ay aking naalala. Naglaro ng pinoy henyo. Siya ang tagahula at kami ang taga-oo.  Nasabi kong taga-oo kasi:

Edible?

OO

Banana?

OOOh!!!

Napatanong ako kapag edible ba, banana na kaagad?  Siguro.

Ang pinakamababait na tao daw ay yung  taong nasa jeep. Next line.

Nang umuwi, nakita ang isang kaibigan. Sadya akong pumunta sa kanilang bahay. Gitara. Ang bilis ng kamay 

niya sayang hindi niya kaya ang isa sa paborito kong harmonya. Tinanong ko kung ano na, kamusta. Kagaya ng inaasahan, maraming salita.  Kami ay nagkwentuhan. This time totoo nang kwentuhan at hindi storytelling. Tungkol sa mga bagay na kami lang ang nagkakaintindihan (huwag mong bigyan ng kulay). Tungkol sa mga bagay na ni isa sa aking kakilala hindi pa nagawang italakay. Sa kanya lang talaga. May pagkakatulad kami sabi ko. Pero hindi kumbinsido nang masilayan ang mukha, parang malayo yata?

Sinubukang puntahan ang ilang kaibigan, ang isa nilalagnat at yung iba ay hindi makita. Naglakad hanggang masalubong ang isang kakilala(babae siya). Isang ngiti hindi ko nakita sa kanya. Bat ganun?

Bumili siya, sabi ko dalawa na. Samahan pa ng limang sitsirya.

Nagulat nang mapansing kumakanta na (alam na).

Nilinaw ang mga bagay. Hindi mo daw kasi binabasa ang nobela habang ginagawa pa. Binabasa mo ito kapag isa na itong obra dahil ito ay tapos na.  Nilinaw kung bakit siya gumawa ng blog tungkol sa babaeng mahal niya at salamat mahal din daw naman siya (do not ask for the link). Nakita ko tuloy ang pagkakaiba nila ni Mr. Star. Hindi daw kasi naakit sa kinang yung babae kaya tawag niya yung mahal kong hindi ako mahal. Yung mahal niyang hindi siya mahal  na hanggang ngayon hindi ko pa rin kilala.

Sagot niya, Expression kagaya nito. Salitang hindi kailan man maiintindihan ng taong hindi expressive na ang tingin sa mga bagay na ganito ay purong kabaklaan lamang. Napansin ko sa usapan na parehong may punto. Ang writer kasi kailangan ng reader bukod sa kanyang sarili. Iba ang pakiramdam kapag nababasa ang kanyang gawa. Hindi siya  gumawa para sa  purong expression lang kundi sa intensyon na may makabasa nito. Kaya ko hinihikayat ang kakilala na magbasa. Hindi man maganda ang mga obra, siguro naman maiintindihan nila (kasama ka na nagbabasa nito). Nagtanong pa ako, at napagtanto na kapag kasama mo nga pala yung kaibigan mo hindi matatapos ang kwento (kagaya ng sinabi ni Mr. Star). Ang dami nang napag-usapan ngunit para pa ring kulang. Sobrang bagal ng oras. Kumakanta pa rin at alam na ang ibig-sabihin.

Nang tumigil na sa pagkanta, ako ay umuwi na.