ABSOCialization

I’m so tired na talaga, you know , pagod. Like cannot make isip matino, like I cannot make gawa all the things needed to be done. Like I don’t  want to continue na coz baka maisara ko na ang lid at magsuka na lang sa pagkaaduwa. Ang bilis magbago ng mood di ba?

Hindi mo nga kasi kayang tantsahin ang pag-iisip ng iba,  mapa-kakilala, kaibigan at lalung-lalo na yung kaibigan mong hindi ka pala kaibigan. Minsan magtataka ka kung ano ang nagpahirap sa pagtulak ng cursor sa ‘Confirm button’, kakilala ka naman, binabati ka naman, nakakausap mo naman(kahit sobrang madalang), bakit ba naman? 

one, four, three, one, four, nine, fourteen…  …one? four? two? three? Hindi kagaya ng 1,2,3,5,8… ,walang malinaw na pattern kundi ang simpleng pagkaka-pareho ng porma. Hindi ko din naman inaasahan. Walang pinaghuhugutan? Imposible. Lahat ng bagay ay may pinaghuhugutan, mula sa simpleng pagngiti sa tuwing matutulala at sa mga birong kunwari walang pinatatamaan.

“Magkwento ka naman..sige na..”

Meron akong kakilala, malapit nang maging kaibigan, yun eh kung medyo tatagal pa ang usapan. Nabubuo ko ito, sa paputol-putol na paghihintay sa bawat reply niya. Hindi nga pala talaga mahirap makipag-usap sa mga babae. Hindi nga pala sila nagagagalit kaagad kapag may nasasabi kang sa tingin mo ay mali(hindi nga ba?). Kailangan mo lang munang magdala ng isang bala para masimulan ang usapan. Isang bala na makakapagpatumba sa nagbabantang katahimikan (awkward moments). Gusto ko sanang magsulat tungkol sa kanya, pero hindi niya gusto ang ideya. At dahil ayokong magalit siya( lalung-lalo na ngayon mainit ang issue tungkol sa cybercrime.), respeto na lang. Bago ko siyang kakilala, ipinakilala ng isa pang kakilala. Bago, ngunit mas matagal na kinakausap kaysa sa datihang kasama. Medyo palabiro pala siya at hanggang doon na lang ang description tungkol sa kanya. Hanggang doon na lang talaga. Baka magalit siya. At hindi na din ako magpapangalan kagaya ng nakasanayan.

Lately, pinilit kong makipag-usap sa mga girls, small talk lang. Small talks build-up long conversation nga daw kasi. Aminado akong mangmang, ignorante , tanga ako sa ganyang mga bagay. Kinakain na lang ako ng mga pilosopiya ko, inaamag na lamang ang mga payo at kaalamang nakuha mula sa kaibigan eh wala pa ring pagkatuto. Walang application, puro kabaklaan ang pinaiiral (sana hindi discriminating ang dating ng “kabaklaan”. Sana lang talaga ).

I am gay(how sexist naman!).Kagaya ng sinabi ng kaibigan tungkol sa mga inasal ko at sa mga rason ko kung paano makisama sa mga girls. Gay; kahit parang inappropriate. Hindi hamak naman kasi na mas matapang ang mga gay kung ‘sosyalan’ ang pinag-uusapan. Mas matapang sa pagpapakita kung ano ang nararamdaman. Ang pagladlad sa mapanghusgang lipunan eh  wala daw halong biro. Hindi ko kasi alam ang mga sentiments ng mga gay.

  

Almost 450 messages sent, ilang oras nga ba ang kinailangan? Small talks, long conversation. Parte-parte ang bawat pag-uusap, napag-iisipan ang bawat reply, at hindi ko masasabing ang pag-uusap ay dumaloy ng natural. “Kapag kausap mo ang kaibigan mo, hindi kayo mauubusan ng salita.” Kung ganun ang pagbabatayan, masasabi kong magkaibigan na nga kami. Pero ang pag-uusap ay limitado, hindi mo kita kung banas na banas na ang kausap mo at gusto ka nang sigawan. Ang emosyon ay pwedeng madaya, at ang tono ng pananalita ay kinakapa batay sa smiley at sa mga karakter na pinagsama-sama.

Tulog na siya.Hindi ko maisip kung paano tumagal ang usapan. Higit ang pagkakakilala niya sa akin, kaysa ako sa kanya. Nakakatuwa na sa pagtatapos ng pag-uusap ay ang pagtatapos nitong panibagong lathala. 

Magandang umaga.