Meet Ms. Anononymous :)

Siya si Ms. Anonymous.

Isang kakilala, sige na nga, kaibigan, na biglang nakisangkot sa isang eksena ng aking buhay. Nakilala ko siya nang minsang tumambay sa apartment ng dati kong schoolmate. Mukhang mataray (mukha nga lang ba?), pero mabait daw naman.

/*

“Boss, meet ****”  

Hi Boss!.

Hello ****!

*/

Sabi niya mas gusto daw niya akong tinatawag na Clark. Ewan ko, cool ba kung Clark?  At natawa na lang ako nang hindi niya yun napanindigan. Kesho, lahat daw eh Boss ang tawag saken at kesho may pinsan daw siyang Clark din ang pangalan. Nice try, sabi ko.

Curly yung buhok niya. Distinguishing feature nya yun.  At gusto ko yung pagka-curl ng buhok niya. Tamang-tama lang naisip ko rin, mukha siyang matalino sa ganung  ayos ng buhok.  Kung medyo retro ang theme, pagsuotin mo siya ng cat’s eye-glasses,  hindi na kailangan ng maraming kieme, sakto na ang outfit, mukha na siyang librarian. Yung librarian na kinakatakutan ng mga madaldal na estudyante, at dahil hindi ako madaldal, hindi ako nasindak sa kanya.

Na-aastigan siya sa tagalog, cool daw ang mga letters and what. At  dahil mahilig din daw siyang magbasa, tinanong ko kung nagbabasa siya ng mga libro ng mga Filipino authors, nina Lualhati Bautista, Eros Atalia, Vlad Gonzales, F. Sionil Jose o kaya ay ni Bob Ong. “Hindi ko pa na-try eh.”, sabi niya. Mukhang kina pareng Stephen Chbosky, James Patterson at kumareng J.K Rowling lang ang binanasa niya eh.

Hindi din daw niya maintindihan ang mga entry ko, masyado daw makata. Dapat ko bang ikatuwa yon?  Sa pagkakaalala ko sa isang libro ni Paolo Coelho, Like a Flowing River,  dineskrayb niya ang isang writer noong 60’s bilang: “malalim; mas natutuwa kung hindi maintindihan ang mga isinulat; may malawak na bokabularyo- ang karaniwang tao daw ay may 3000 sa bokabularyo at ang 3000 daw na iyon ay hindi na nakalagay sa 18,000 na mayroon sa isang writer noong 60’s”.  Kung ikukumpara ko ang sarili ko bilang isang writer noong 60’s siguro papuri na nga ang lahat na iyon dahil kahit wala akong bokabularyo na sasapat sa mga wrter noon, hindi pa rin niya naintindihan ang isinulat ko.   

Sa kabila ng mga description ko, malaki ang pasasalamat ko sa kanya. Itinuturing ko siyang guru. Malaki ang naitulong niya sa pag-socialize ko sa iba, lalu na sa mga girls. Be confident, be bold, be you,  hindi nya sinabi yan. Walang particular line ang binanggit niya para i-motivate ako. Approachable siya, may pagka-bully lang minsan. Pero kung hindi siya nag-reply sa mga messages ko,  kung in-ignore nya lang lahat ng kakulitan ko, baka ganun pa rin ang tingin ko sa mga babae; mahirap kausap, nakakatakot, oo hindi nangangain, pero madaling magalit, at ang isang malaking “AWKWARD” ang kadikit.

“Awkward Boss”, sabi ni anj.

Kerribels lang J. Kahit ganun ang umpisa, ayokong awkward hanggang dulo. Sayang ang libreng sessions na offer ng aking guru kung parating ganun. Magtanong ka lang. Maging tao ka lang. Kwento ka lang, wag nga lang masyadong matabil ha.

Sa puntong ito alam kong medyo salubong  na ang kilay  ni Ms. Anonymous. At baka hindi na din niya ako pansinin. Hanggang dito na lang siguro ang kwentong ito.

Out na ko.  Hanggang sa susunod na kwentuhang kadalasang puro smiley lang naman. J)))))