Mga boses sa pumapatak na ulan

Kapag umuulan, sumasabay ang pagbaba ng mga sakit at sumasama ang pakiramdam at lumalalim ang boses. Ayaw ko pa naman yung  kapag nagsalita ako, hindi yung normal na boses ko ang lumalabas. Hindi ko pa nasasabi, pero parati kong gustong marinig ang boses ko. Ganun naman tayong lahat. Kakatwa lang na hindi natin napapansin na nababago na pala yung boses natin habang tumatagal.

Kapag umuulan, sumisenti din ang mga tao. Nung bata ako, napansin ko na yun at sa tingin ko dahil yun sa mga basang medyas. Baka dahil habang umaapak ka ay para ka na ding nagpipiga. O baka dahil kapag umuulan, may mga taong may nakakairitang tunog ang kanilang basang tsinelas.

 Kaya kapag umuulan at ayaw kong malungkot, pinipilit kong sumilong na lang at maghintay.

Dahil dun, masaya na din kapag umuulan. Dahil dun, hindi na ako masyadong napagtitinginan kapag mag-isa lang ako na nakatambay. 

“Storyteller ka kasi.”

“Ako? Paano mo naman nasabi?”

“Hindi ko sure, pero madalas ka kasing tahimik lang at nag-oobserve. Sa tingin ko, iniisip mo ang kwento sa mga taong yun.”

“Ah, ganun ba.? Siguro nga ganun lang talaga ako.”

(Tatawa ako saglit para hindi mahalatang naiilang ako kapag ako yung pinag-uusapan.)

“Natatawa ka pa din sa boses ko?”

“Oo.”

“Dahil lang siguro sa headset.”  

“Baka. O dahil lang sa nagbago lang talaga boses natin.”

"Ngayon ko lang napansin, nagbago nga din yung boses mo."

"Bakit, pumangit ba?"

"Hindi, okay nga e. Ang malumanay mong magsalita. Nakakakalma."